سیاست ها اغلب با جنبش المپیک تداخل می کنند. اقدامات اعتراض آمیز در هنگام برگزاری یا آماده سازی بازیهای بعدی المپیک همیشه توجه جامعه جهانی را به خود جلب می کند. نمونه بارز آن تحریم المپیک 1984 در لس آنجلس بود که تقریباً همه کشورهای اردوگاه سوسیالیست از آن حمایت کردند.
تنها موارد استثنا رومانی ، یوگسلاوی و PRC بودند. علاوه بر کشورهای سوسیالیست ، المپیک توسط ایران و لیبی تحریم شد. دلیل رسمی این اعتراض امتناع برگزارکنندگان بازیها از ارائه تضمین های امنیتی برای شرکت کنندگان از کشورهای پیمان ورشو بود. اما بسیاری این مرحله را پاسخی به تحریم ورزشکاران آمریکایی المپیک 1980 مسکو دانستند. علاوه بر این ، حزب اتحاد جماهیر شوروی و رهبری ورزش هشدار دادند که نمایندگان ما با چارترهای Aeroflot اجازه پرواز ندارند و از پذیرش کشتی موتوری جورجیا که قرار بود به عنوان پایگاه شناور المپیک برای تیم ملی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی استفاده شود ، خودداری کردند.
در 8 مه 1984 ، اتحاد جماهیر شوروی رسماً در مورد تحریم بازیهای المپیک آینده به TASS اعلام کرد. رئیس کمیته بین المللی المپیک آنتونیو سامارانچ به طور فعال سعی در ترغیب رهبری شوروی برای تغییر تصمیم داشت ، اما نتوانست به موفقیت دست یابد. به جای بازی های المپیک ، تصمیم بر این شد که مسابقات بین المللی "Friendship-84" در مسکو برگزار شود. در آنها عمدتاً ورزشكارانی از كشورهای حاضر در بازی های المپیك آمریكا حضور داشتند. در کل ، ورزشکاران بیش از 50 کشور در این بازی های حسن نیت شرکت کردند و بسیاری از رکوردهای جهانی به ثبت رسید.
به دلیل این اعتراض سیاسی ، کل جنبش ورزشی جهان از دست رفته است. بازی های المپیک لس آنجلس مانند بازی قبلی در مسکو با یک تیم ناقص برگزار شد. در بسیاری از ورزش ها مورد علاقه ای وجود نداشت - 125 قهرمان جهان به آمریکا نیامده اند. در نتیجه ، تعداد کمی از رکوردهای جهانی در این بازی ها ثبت شد - فقط 11 رکورد. همانطور که انتظار می رفت ، آمریکایی ها در مسابقات تیمی در المپیک 84 برنده شدند. بدون انتظار برای رقبای شایسته ، تیم آمریکایی 174 مدال جمع کرد که 83 مدال آنها طلا بود.
از آن لحظه به بعد ، مقالات اضافی به منشور کمیته بین المللی المپیک در مورد تحریم های جدی علیه کشوری که با تحریم ، حداکثر تا حذف کامل آن از IOC ، اقدام کند ، اضافه شد.
