در اسکیت سرعت ، عبور از مسافت مشخص در یک دایره بسته از یک استادیوم یخی ضروری است. برنده ورزشکاری است که سریعتر از بقیه مسابقه به خط پایان برسد. به چنین مسابقاتی چرخه ای گفته می شود.
مسابقات اسکیت سرعت مدت هاست که برگزار می شود. اولین باشگاه اسکیت سرعت در سال 1742 در انگلیس ظاهر شد و مسابقات رسمی در این ورزش از سال 1763 آغاز شد.
از سال 1892 اتحادیه بین المللی اسکیت ISU (ISU) که بیش از 60 فدراسیون ملی را شامل می شود ، فعالیت می کند. در سال 1924 ، اسکیت سرعت در برنامه زمستانی بازیهای المپیک قرار گرفت. در ابتدا فقط مردان در آن شرکت می کردند ، اما از سال 1960 ، مسابقات زنان نیز برگزار می شود.
اسکیت بازهای سرعت المپیک هم مسافت کوتاه ، از 500 تا 1500 متر و هم مسافت طولانی را طی می کنند که طول آن از 3 تا 10 کیلومتر متغیر است.
شرکت کنندگان در مسابقه مسافت را با هم طی می کنند. در این حالت ، یکی از آنها در امتداد ضلع خارجی دایره و دیگری در امتداد مسیر داخلی قرار دارد.
ورزشکاران شوروی و سپس روسیه نتایج خوبی در این ورزش نشان دادند. به عنوان مثال ، آنها در اولین مسابقه اسکیت بازهای شوروی 7 مدال جایزه کسب کردند. این اتفاق در جریان بازی های VII المپیک زمستانی در سال 1956 رخ داد. بانوی ورزشی ماریا ایساکووا ، نماینده اتحاد جماهیر شوروی ، سه بار قهرمان جهان شد و 3 جایزه از بازیهای المپیک به ارمغان آورد.
ورزشکاران از تجهیزات خاصی استفاده می کنند که عنصر اصلی آنها اسکیت است. تیغه در ناحیه انگشت شصت رقبا ثابت شده و هنگام حرکت اسکیت باز مدت زمان بیشتری روی یخ باقی می ماند. کفش هایی که تیغه ها به آن متصل می شوند از قالب های مخصوص پا ساخته شده از مواد پیشرفته ساخته شده اند. علاوه بر اسکیت ، انتخاب کت و شلوار برای مسابقات نقش مهمی دارد. باید نزدیک به بدن باشد ، اما مانع حرکت نمی شود. برای تولید پارچه های جدید و اصلاح شده که از آنها لباس اسکیت سرعت ساخته می شود ، مطالعات آیرودینامیکی روی مواد مختلف در حال انجام است.
تجهیزات حرفه ای به ورزشکاران کمک می کند تا از برخی آسیب ها جلوگیری کنند. سرعت بالایی که اسکیت بازها ایجاد می کنند و منحنی های دور یخ را روشن می کنند ، می تواند منجر به سقوط و آسیب دیدگی از تیغه اسکیت ورزشکاری شود که در کنار آن می دود.
