در سال 1988 ، در نود و نهمین جلسه IOC ، چهار شهر کاندیدا برای میزبانی هفدهمین دوره بازی های المپیک زمستانی در نظر گرفته شد - صوفیه پایتخت بلغارستان ، مرکز لنگرگاه آلاسکا آمریکا و دو شهر در شمال اروپا - لیلهامر نروژی و اوسترشوند سوئد. مبارزه اصلی بین این دو نماینده کشورهای همسایه رخ داد که در آن نروژی ها پیروز شدند.
لیلهامر شهری کاملاً قدیمی است که اولین سکونتگاه های آن به دوران آهن باز می گردد. به هیچ وجه نمی توان آن را کلان شهر نامید - این شهر در آن زمان فقط 25 هزار نفر سکونت داشت. تا سال 1994 ، او هیچ ارتباطی با جنبش المپیک نداشت ، مگر اینکه ، البته ، در نظر بگیریم که اطلاعات اسرائیل یک پیشخدمت را در لیلهامر ، که او را یک شرکت کننده در حمله تروریستی در المپیک مونیخ می دانست ، حذف کرد.
برای بازیهای سال 1994 ، این شهر یک پرش اسکی "لیسگاردزباککن" با 40 هزار صندلی را ساخت که حتی یک جایزه معماری معتبر دریافت کرد. مراسم افتتاحیه و اختتامیه المپیک در آنجا برگزار شد. این مرکز ورزشی هنوز در شرایط عالی است - در نروژ آنها دوباره در بازی های المپیک زمستانی جوانان 2016 از Lisgardsbakken استفاده می کنند.
بیشتر مسابقات در لیلهامر برگزار می شد ، اما برگزارکنندگان چند شروع را به شهرهای همسایه انجام دادند. بنابراین ، اسکیت بازان در همار ، اسکی بازان به رقابت پرداختند - در آیر و رینگبو ، چندین مسابقه هاکی در جوویک برگزار شد و یک پیست اسب سواری در هاندرفوسن قرار داشت. همه مکانهای المپیک در مسافت بیش از 50 کیلومتر واقع شده بودند.
در این المپیک ، برای اولین بار ، جمهوری های سابق اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی شوروی در وضعیت کشورهای مستقل شرکت کردند ، مانند جمهوری هایی که قبلا یوگسلاوی و چکسلواکی را تشکیل می دادند. در نتیجه ، تعداد کل کشورهای شرکت کننده در آن زمان به حداکثر تعداد بازیهای المپیک زمستانی - 64 نفر رسیدند. اما تعداد شرکت کنندگان کمتر از بازیهای زمستانی قبلی بود - 1739. المپیک های نروژ (26 مدال) ، آلمان (24) ، روسیه (23) و ایتالیا (20). روس ها هرکدام پنج جایزه در رشته های اسکیت فیگور ، اسکی صحرانوردی ، اسکیت سرعت و بیاتلون به دست آوردند ، اما حتی نتوانستند در مسابقات هاکی به جمع سه نفر برتر برسند.
