طبق افسانه ها ، در یونان باستان ، در جریان بازی های المپیک ، همه جنگ ها متوقف شد و حریفان فقط در زمین های ورزشی به رقابت می پرداختند. جنبش المپیک در سالهای آخر قرن نوزدهم احیا شد ، اما نتوانست اولویت های جدید تمدن مدرن را تغییر دهد. جنگ ها اکنون از المپیک مهم ترند و شماره VI در سالنامه های بازی های تابستانی یادآوری دائمی این مسئله است - این شماره اولیه المپیک است که وجود نداشت.
برلین در 14مین جلسه کمیته بین المللی المپیک ، که در سال 1912 در پایتخت سوئد - استکهلم برگزار شد ، حق میزبانی نشست ورزشی تابستانی را دریافت کرد. علاوه بر وی ، اسکندریه یونان ، کلیولند آمریکایی ، بوداپست اتریش-مجارستان و دو پایتخت دیگر اروپا - آمستردام هلند و بروکسل بلژیک - ادعای بازی های المپیک ششم تابستان را داشتند.
در همان سال ، برلین آماده سازی را برای بازیهای المپیک آینده آغاز کرد و تابستان سال آینده افتتاحیه بزرگ استادیوم بازیهای تابستانی - 18000مین دویچ استادیون - انجام شد. با این حال ، یک سال بعد در سارایوو ، گاوریلا پرنسیست تروریست بوسنیایی ، فرانتز فردیناند ، پادشاهی اتریش را به ضرب گلوله کشته و بدین ترتیب روندی را آغاز کرد که منجر به فروپاشی نه تنها المپیک برلین ، بلکه چهار امپراتوری شد. در طی سالهای 1914 و 1915 ، 33 کشور از قاره های مختلف به عنوان متحدان یا مخالفان آلمان وارد جنگ شدند.
با این حال ، در سال 1914 ، هیچ کس انتظار نداشت که خصومتها در اروپای متمدن قرن بیستم سالها به طول انجامد. امپراتوری آلمان حتی پس از اعلان جنگ به این سه کشور تدارکات خود را برای بازیهای المپیک که تاریخ شروع آن هنوز دو سال دیگر باقی مانده بود ، ادامه داد. اما این درگیری ها روز به روز شدیدتر شد و در مارس 1915 کمیته المپیک شاهنشاهی آلمان تفاهم نامه ای را به IOC ارسال کرد و در آن از ادامه آماده سازی برای بازی های المپیک ششم تابستان خبر داد. در همین سند آمده بود که آلمان فقط به ورزشکاران کشورهای متحد و بی طرف اجازه شرکت در مسابقات را می دهد. پاسخ خیلی سریع آمد و توسط رئیس کمیته المپیک فرانسه اعلام شد ، وی گفت که IOC تا سال 1920 بازیهای المپیک را برگزار نمی کند.
با این وجود ، تاریخچه بازی های المپیک تابستانی 1916 تکمیل شد ، اما IOC شماره 6 را برای بازی های ناموفق در برلین گذاشت و شماره سریال هفتم به المپیک بعدی در آنتورپ اختصاص یافت.
