در سال 1998 ، برای سومین بار در تاریخ ، بازی های المپیک در ژاپن برگزار شد. پایتخت بازی ها شهر ناگانو بود. این بازی ها به دلیل سازماندهی عالی و بالاترین کیفیت امکانات ورزشی مشهور شده اند.
محل برگزاری المپیک 1998 در جلسه کمیته بین المللی المپیک در سال 1991 مشخص شد. سالت لیک سیتی رقیب قدرتمندی برای ناگانو بود. با این حال ، کمیسیون تصمیم گرفت که نباید دو بازی متوالی در ایالات متحده برگزار شود. از این گذشته ، مسابقات تابستانی در سال 1996 در آتلانتا برگزار شد.
در سال 1998 ، 72 کشور حضور داشتند. به طور خاص ، فقط ورزشکارانی از آفریقای جنوبی و کنیا از آفریقا آمدند. به طور سنتی ، این کمتر از نیمی از ایالات است که تیم های خود را به بازی های تابستانی می فرستند. این امر در درجه اول به دلیل هزینه بالای آموزش ورزشکاران در بسیاری از رشته های زمستانی است. به عنوان مثال ، ماشینهای شلنگ زنی احتیاج به ساخت چندین نوع مسیر دارند. علاوه بر این ، در بسیاری از کشورها به راحتی شرایط آب و هوایی مناسبی وجود ندارد ، که این امر هزینه آموزش را حتی بیشتر می کند.
5 کشور برای اولین بار ورزشکاران خود را به این مسابقات اعزام کردند - مقدونیه ، کنیا ، اروگوئه ، آذربایجان و ونزوئلا.
طبق سنت ، بازی توسط رئیس دولت - Akihito امپراتور ژاپن باز شد.
در برنامه بازی تغییراتی نسبت به مسابقات قبلی ایجاد شده است. به ویژه ، مسابقات در دو ورزش جدید - کرلینگ و اسکیت بورد برگزار شد. و در هاکی ، نه تنها تیم های مردان بلکه زنان نیز به رقابت پرداختند.
در جدول رده بندی غیررسمی مدال ، آلمان مقام اول را به دست آورد که برای کارشناسان ورزشی تعجب آور بود. ورزشکاران این کشور 29 مدال از گروه های مختلف کسب کرده اند. نروژ 4 مدال را پشت سر گذاشت. روسیه با سبقت از کانادا و ایالات متحده سوم شد که با توجه به عزیمت برخی از ورزشکاران شوروی به تیم های جمهوری های شوروی سابق و همچنین اوضاع سخت اقتصادی که نتیجه خوبی هم داشت ، می تواند نتیجه خوبی تلقی شود. تأمین مالی ورزش.
موفق ترین ورزشکار این بازی ها را می توان بیورن دالن اسکی باز نروژی دانست که سه مدال طلا دریافت کرد.
