در سال 1948 ، پس از 12 سال وقفه به دلیل جنگ جهانی دوم ، بازی های المپیک از سر گرفته شد. لندن پایتخت مسابقات تابستانی شد ، اگرچه این شهر ، مانند بسیاری دیگر در اروپا ، به دلیل جنگ آسیب زیادی دید.
برخی از کشورهای سنتی شرکت کننده در المپیک لندن شرکت نکردند. تیم های آلمان و ژاپن به دلیل تجاوزات این کشورها در طول جنگ جهانی دوم به این بازی ها دعوت نشدند. با این وجود ایتالیا حق اعزام ورزشکاران خود را داشت ، زیرا رژیم فاشیستی در این کشور حتی قبل از پایان جنگ سرنگون شد.
درگیری اتحاد جماهیر شوروی نیز به یک مشکل تبدیل شد. تیم اتحاد جماهیر شوروی شوروی دعوت نامه ای دریافت کرد ، اما رهبری سیاسی تصمیم گرفتند که آن را نپذیرند. در نتیجه تیم های ملی 59 کشور به این بازی ها آمدند. برخی از آنها برای اولین بار در چنین مسابقاتی شرکت کردند ، به عنوان مثال ، گویان ، سیلان (سریلانکا فعلی) ، پورتوریکو ، لبنان ، پاکستان ، سوریه ، ترینیداد و توباگو ، جامائیکا و ونزوئلا. همچنین ، تیم هنوز متحد کره بازی کرد ، که در آن زمان سرانجام به شمال و جنوب تقسیم نشده بود. چین با تیم جمهوری چین نماینده داشت - این نام رسمی تایوان است. سرزمین اصلی چین ، جایی که استقرار قدرت کمونیستی در آن اتفاق افتاد ، در این بازی ها شرکت نکرد.
تیم ایالات متحده با اختلاف قابل توجهی مقام اول جدول رده بندی غیررسمی مدال ها را از آن خود کرد. به طور سنتی ، ورزشکاران آمریکایی خود را به خوبی نشان داده اند. طلا به تیم بسکتبال ایالات متحده اهدا شد. به خصوص مردان شناگر ، و همچنین وزنه برداران و کشتی گیران موفق بودند.
مقام دوم را تیم سوئد به دست آورد. این طلا به تیم فوتبال این کشور اعطا شد. همچنین ، ورزشکاران این ایالت که در کشتی های یونانی-رومی ظاهر می شوند ، موفقیت های زیادی کسب کرده اند. تیم قایقرانی مردان عملکرد خوبی داشت.
نفر سوم تیم فرانسه بود. دوچرخه سواران فرانسوی سطح بالایی از آموزش را نشان می دهند. تیم میزبان ، انگلیس ، تنها مقام دوازدهم را به خود اختصاص داد. دو مدال طلا توسط قایقرانان انگلیس و یک مدال دیگر توسط یک ملوان انگلیس بدست آمد.
