یک مربی حرفه ای هم یک ورزشکار موفق است و هم یک معلم خوب. هنگام ارزیابی خصوصیات حرفه ای او ، نه تنها نتایج دانش آموزان او ، بلکه ویژگی های روش کار او را نیز در نظر بگیرید.
دستورالعمل ها
مرحله 1
والدین با فرستادن فرزندشان به یک مدرسه ورزشی در تلاشند تا این سرگرمی را به همراه داشته باشند ، منافع ، لذت و رضایت اخلاقی را به همراه داشته باشند. اما مربی اغلب هدف دیگری را دنبال می کند - قهرمان شدن. با این کار ، او ممکن است به روشهای فشار روانی روی کودک متوسل شود. کار چنین مربی ای را نمی توان مثبت ارزیابی کرد. به نظرات و بازخورد والدین دانش آموزان گوش فرا دهید.
گام 2
اگر غالباً در مورد روش کار خاص یک مدیر بخش می شنوید ، سعی کنید تا آنجا که ممکن است در مورد آن بیاموزید. اما اثربخشی آن را برجسته نکنید ، به معنای دستیابی به نتایج بالا باشید. در صورت استفاده از روش های غیر آموزشی (ارعاب کودکان ، آموزش طاقت فرسا که با توانایی های فیزیولوژیکی مطابقت ندارد ، سیستم مجازات های شکست و غیره) ، می توانید اقدامات مربی را به شدت منفی ارزیابی کنید.
مرحله 3
یک معیار مهم برای ارزیابی کار یک مربی ، رعایت قوانین ایمنی است. اگر او اغلب کودکان را تنها در سالن بدنسازی رها می کند ، در دسترس بودن تجهیزات محافظتی را کنترل نمی کند و در شکایات کودکان در مورد ضعف سلامتی سهل انگاری می کند ، پس او شایسته امتیاز کم برای کار خود است.
مرحله 4
توانایی یافتن رویکرد فردی نسبت به کودک از ویژگیهای اساسی یک مربی واقعاً خوب است. اغلب اوقات ، بسیاری از مدیران ورزشی افراد تازه وارد آینده را انتخاب می کنند و فقط توانایی های طبیعی خود را رشد می دهند. اما مربیانی که در نگاه اول توانستند از یک فرد ناامید یک ورزشکار عالی بسازند شایسته نمرات بالا هستند.
مرحله 5
نظر شاگردان وی از اهمیت کمتری ، و حتی گاهی تعیین کننده در تحلیل کار مربی ، برخوردار نیست. اگر بچه ها با خوشحالی به کلاس های او می روند ، تحت هدایت حساس او حتی با دشواری ترین سخت ترین موانع را پشت سر می گذارند و صمیمانه از مربی برای حمایتشان تشکر می کنند ، این معلم ورزش شایسته بالاترین ستایش است.
