در سال 1988 ، بازی های المپیک تابستانی برای اولین بار در شبه جزیره کره - در سئول برگزار شد. از نظر سازماندهی ، آنها مطابق با استانداردهای بالای برگزاری چنین رویدادهای ورزشی در آسیا بودند که توسط ژاپن در المپیک توکیو تعیین شده بود.
160 کشور در المپیک سئول شرکت کردند. حتی کشورهای کوتوله اقیانوسیه نیز به جنبش المپیک پیوستند. به ویژه تیم هایی از وانواتو ، آروبا ، ساموآ آمریكا ، جزایر كوك ، گوام ، ساموآ و یمن جنوبی برای اولین بار به المپیك آمدند.
بدون رسوایی های سیاسی پیرامون بازی ها نیست. سازماندهی این مسابقات در سئول به یک مشکل تبدیل شد. کره شمالی ادعا کرد برخی از بازیهای ورزشی را در خاک خود برگزار می کند ، اما از این درخواست رد شد. در نتیجه ، DPRK اعلام تحریم این بازی ها کرد و تصمیم گرفت ورزشکاران خود را به این بازی ها نفرستد. با این حال ، کره شمالی مورد حمایت بیشتر اردوگاه های سوسیالیست قرار نگرفت. اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی برای خود غیرممکن است که پس از تحریم بازیهای لس آنجلس ، دومین بازی المپیک تابستانی متوالی را از دست بدهد. در نتیجه ، اعتراض کره شمالی فقط توسط 3 کشور - کوبا ، اتیوپی و نیکاراگوئه - پشتیبانی شد. آلبانی ، ماداگاسکار و سیشل نیز تیم های خود را به بازیها نفرستادند ، اما آنها هرگز اعلام تحریم رسمی نکردند.
مقام اول در مسابقات غیر رسمی تیم توسط اتحاد جماهیر شوروی به دست آمد. عملکرد در سئول آخرین پیروزی ورزشی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در این بازی ها بود. در این المپیک ، ورزشکاران شوروی عملکرد بسیار خوبی داشتند و آمریکایی ها را که به طور سنتی در دویدن و پرش قدرتمند هستند ، از سکو بیرون کشیدند. مدال های طلا توسط تیم های ملی مردان اتحاد جماهیر شوروی شوروی در بسکتبال ، هندبال و فوتبال و همچنین تیم والیبال زنان به ارمغان آورد. سطح بالایی از آموزش را ژیمناستهای شوروی نشان می دادند. تیم های زنان و مردان در مسابقات تیمی طلا دریافت کردند. چندین مدال طلا توسط وزنه برداران و کشتی گیران شوروی بدست آمد.
مقام دوم توسط تیم GDR به دست آمد. بیشتر مدال ها توسط قایقرانان ، دوچرخه سواران و به خصوص شناگران به جمهوری آلمان آورده شدند که موفق به کسب 11 مدال طلا شدند.
ایالات متحده تنها کسری از مدال های مورد انتظار تنها سوم شد. شناگران ، ورزشکاران میدانی و بوکسورهای آمریکایی از موفقیت هایی برخوردار بوده اند.
