در سال 1948 ، سه سال پس از پایان جنگ جهانی دوم ، بازی های المپیک از سر گرفته شد. این علامتی شد که زندگی آرام به کمال خود بازگشت. به طور خاص ، بازی های زمستانی در سوئیس ، در شهر سنت موریتز برگزار شد.
در سال 1948 ، دو نوع بازی المپیک به طور هم زمان برگزار شد - تابستان و زمستان. زمستان ها در سوئیس برگزار شد. این کشور از آنجا که در آلمان با بی طرفی روبرو بود ، از جنگ آسیب کمی دید.
فقط 28 کشور در این بازی ها شرکت کردند - نیمی از تعداد در مرحله تابستان. به طور خاص ، در میان آنها حتی یک کشور آفریقایی وجود نداشت. این به این دلیل است که ورزشهای زمستانی به طور سنتی بومی تر می شوند ، علاوه بر این ، منابع قابل توجهی برای آموزش ورزشکاران مورد نیاز است. ورزشکاران شوروی به دلیل برطرف نشدن مشکلات سیاست خارجی در این بازیها شرکت نمی کردند. آلمان و ژاپن مجاز به بازی نبودند - تیم های آنها به دلیل تجاوزات این کشورها در طول جنگ جهانی دوم رد صلاحیت شدند. همزمان شیلی و کره جنوبی برای اولین بار تیم های خود را ارائه دادند.
در بازی های زمستانی آن زمان ورزش های بسیار کمتری نسبت به بازی های مدرن وجود داشت - فقط 9 مسابقه در چندین نوع اسکی کراس کانتری ، باب اسلی ، اسکی آلپاین ، اسکیت روی یخ و اسکلت وجود داشت. در مجموع 22 جایزه طلا ، نقره و برنز قرعه کشی شد.
مقام اول جدول رده بندی غیررسمی (هر کدام 10 مدال) به تیم های نروژ و سوئد رسید. این کشورها به طور سنتی در ورزش های زمستانی به ویژه اسکی صحرانوردی و پرش اسکی قدرتمند هستند. سوئیس از آنها عقب نیست. تیم ایالات متحده آمریکا با 9 مدال تنها چهارم شد. در کل ، ورزشکاران از 10 کشور جهان جوایزی دریافت کردند.
یکی از موفق ترین ورزشکاران این رویداد هنری اوره ، اسکی باز فرانسوی بود. او دو مدال طلا و یک برنز برای کشورش به ارمغان آورد. و طلا در هاکی توسط تیم ملی کانادا به دست آمد ، که انتظار می رفت ، زیرا هاکی ورزش ملی این کشور است.
در المپیک زنان بیشتر و بیشتر جذب رشته ها می شدند. به ویژه مسابقات بانوان در اسکی آلپاین و اسکیت فیگور برگزار شد.
