جودو یک هنر رزمی است که از ژاپن آغاز شده است. جودو در قرن XX به یک رشته ورزشی تبدیل شد. از سال 1964 ، این ورزش در برنامه بازی های المپیک تابستانی قرار گرفت و از سال 1992 ، زنان شروع به شرکت در این مسابقات کردند.
جودو یک هنر رزمی بسیار محبوب در شرق است. منشأ آن تحت تأثیر سنتهای چند صد ساله در مدارس مختلف جوجیتسو در قرون وسطی ژاپن قرار داشت. علاوه بر این ، این نوع هنرهای رزمی شکل گیری خود را مدیون گسترش عناصر فرهنگ غربی در جامعه آن زمان ژاپن است. بنیانگذار جودو جیگورو کانو است. وی با تلفیق سنتهای سامورایی و ایده های ورزشهای المپیک ، یک سیستم ویژه تربیت بدنی ایجاد کرد.
مبارزه نیاز به یک فرش خاص به نام تاتامی دارد. این یک مربع است ، از 64 تا 100 متر مربع ، با یک منطقه امنیتی سه متری احاطه شده است.
یک ورزشکار جودوکار دو وظیفه اصلی دارد. اولین مورد این است که تعادل خود را در طول مبارزه حفظ کنید. دوم عدم تعادل حریف است. پرتاب صحیح در ابتدای مسابقه بسیار مهم است. علاوه بر این ، در جودو ، استفاده از خفگی و پذیرایی دردناک بر روی دست ها در رابطه با حریف مجاز است. معمولاً نبردها بیش از 5 دقیقه طول نمی کشد.
لباس ورزشکاران از کیمونو تشکیل شده است که یک ژاکت و شلوار ورزشی گشاد است. لباس های دوئل از پارچه پنبه ای با کیفیت بالا ساخته شده اند که با استفاده از آخرین فن آوری ساخته شده اند. فدراسیون بین المللی جودو استانداردها و الزاماتی را که یک لباس ورزشی معین باید داشته باشد تعیین می کند.
در روسیه ، جودو به لطف واسیلی اوشچپکوف گسترش یافت. وی وارد انستیتوی جودو کودوکان در ژاپن شد و در بازگشت در سال 1914 یک مدرسه جودو در وطن خود افتتاح کرد.
ورزشکاران روسی در المپیاد نتایج خوبی را از خود نشان دادند. شوتا چوچیشویلی ، ورزشکاری به نمایندگی از اتحاد جماهیر شوروی ، در سال 1972 مدال طلا دریافت کرد. این اولین جایزه برتر کشور بود. النا پترووا (مدال برنز در سال 1992) و لیوبوف برولتووا (مدال نقره در سال 2000 در سیدنی) در مسابقات قهرمانی زنان عملکرد بسیار خوبی داشتند.
