شمشیربازی بیشتر یک هنر است تا یک ورزش. در زمان های بسیار قدیم ، تقریباً همه صاحب هنر شمشیربازی و همچنین فن اسب سواری بودند. و جای تعجب نیست ، در آن روزها دفاع از خود شخصی ضروری بود. شمشیر تیز یا شمشیر سرد ، البته اگر آنها می دانستند چگونه از آنها استفاده کنند ، جان صاحبان آنها را نجات داد. در غیر این صورت ، این سلاح می تواند علیه صاحب آن رو به رو شود.
امروزه شمشیربازی یک ورزش است. کاملاً موثر و جالب. در حقیقت شمشیربازی هنر استفاده از سلاح های غوغا است. از نظر مدرن ، شمشیربازی روی میمون صورت می گیرد ، با این وجود ، داشتن شمشیر ، شمشیر ، شمشیر ، راپیر و بسیاری از انواع دیگر سلاح های لبه دار ، این را شمشیربازی نیز می نامند.
شمشیربازی انواع مختلفی دارد: جنگی ، ورزشی ، نمایشی و تاریخی. یکی از حقایق جالب در مورد شمشیربازی این است که نویسنده معروف الکساندر دوما بهترین متخصص در شمشیربازی بود. واقعیت جالب دیگر در مورد این ورزش این است که در کنار شطرنج و ورزش های رزمی ، یکی از فکری ترین ورزش ها شناخته می شود. لازم به ذکر است که بسیاری از تکنیک های مورد استفاده در شمشیربازی در باله استفاده می شود. و دلیل این امر لطافت حرکات شخص در هنگام استفاده از سلاح است.
در شمشیربازی ورزشی ، یک قانون وجود دارد - این ضربه نه با کل بدن ، بلکه فقط با دست اعمال می شود. ماهیت اصلی این رقابت ایجاد یک ضربه محکم به دشمن است و خود از او دوری می کند. شمشیربازی یک ورزش المپیکی است. در این ورزش می توان به شمشیربازی پارالمپیک نیز اشاره کرد ، تفاوتی با کلاسیک ندارد ، با این تفاوت که حریفان روی صندلی چرخدار هستند.
جالب است که با استفاده از تاکتیک های نبرد قدیمی روی نیزه های سلاح های باستانی انجام می شود. لباس های این مسابقات بسته به مدت زمان بازسازی دوخته می شود.
وظیفه اصلی در اینجا سرگرمی است. این نوع شمشیربازی را اغلب می توان در صحنه های تئاتر و سینما یافت.
این آماده سازی یک مبارز برای یک مبارزه واقعی است.
