این ورزش در قرن شانزدهم دور شناخته شده بود. این اسکلت که ابتدا توبگان نامیده می شد ، دچار تحول طولانی شد و در سال 1928 با نام مدرن خود در بازی های دوم المپیک زمستانی در سنت موریتس سوئیس ارائه شد.
تاریخچه این ورزش بسیار جالب است. اما ویژگی های آن نیز جالب توجه است ، زیرا در همه چیز جذاب و فردی است. این ورزش یکی از خطرناک ترین ورزش هاست. علی رغم وجود این ورزش کوتاه ، بسیاری از ورزشکاران برجسته سر خود را روی آن گذاشتند.
اسکلت یک ورزش است ، جوهر آن سوار شدن یک ورزشکار بر روی یخی بر روی یک سورتمه ، روی شکم دراز کشیده است: ورزشکار ابتدا روی سر سورتمه دراز می کشد و از کوه می غلتد ، و سپس روند مسابقه خود انجام می شود - با سرسره ، شیب ، چرخش های کشنده. تاکسی با کمک سنبله های ویژه چکمه صورت می گیرد.
قوانین بازی بسیار ساده است - ابتدا به خط پایان بروید. از امروز ، دو اسکلت وجود دارد. اسکلت اول محلی است و فقط در قلمرو یکی از کشورها نگهداری می شود و دوم اسکلت المپیک است.
در این مسابقه ، قوانین مختلفی معرفی شد که به لطف آنها می توان از شرایط مختلف آسیب زا جلوگیری کرد. بنابراین ، دسته های وزنی برای مردان و زنان تعیین شد. برای زنان ، حداکثر رده وزن نود کیلوگرم ، برای مردان - صد و پانزده است. علاوه بر این ، پارامترهای مختلف مسافت ، سرعت سورتمه و موارد دیگر تعیین شد.
این ورزش ویژگی های جسمی فرد ، ذهن او ، واکنش سریع به تغییر محیط را رشد می دهد. از نظر جسمی ، فرد بدن خود را تقویت می کند ، به لطف آن می تواند مسافت را در مسیر تنظیم کند. به لحاظ ذهنی ، فرد تحمل می کند ، که به او کمک می کند تا سختی های سرعت بالا ، ترس و ترس را تحمل کند ، زیرا همه افراد نمی توانند پرواز را با چنین سرعتی تحمل کنند و سرعت واکنش لازم را نسبت به تغییر در محیط نشان دهند ، زیرا دامنه ها به سرعت انجام می شوند جایگزین سقوط می شود و شخصی در این شرایط دشوار باید سریع مانور دهد تا از بین نرود.
این ورزش مورد توجه بسیاری از ورزشکاران از رده های مختلف است. اما همه خطر انجام این کار را ندارند. زیرا این ورزش با خطرات و دشواری های زیادی همراه است که ورزشکار باید از آن عبور کند و ابتدا به خط پایان برود.
