یکی از مشهورترین آهنگهای ورزشی شوروی "ترسو هاکی بازی نمی کند" با کلمات "مردان واقعی هاکی بازی می کنند" بود و باقی مانده است. اما تبدیل شدن به یک بازیکن هاکی و حتی کسی که در مورد او شعر و آهنگ بسازد ، خیلی آسان نیست. پس از همه ، شما باید به محض یادگیری راه رفتن شروع کنید. و به موازات بازدید از یک مهد کودک و تحصیل در یک مدرسه آموزش عمومی ، شما همچنین باید سالها در یک مدرسه ورزشی تخصصی تحصیل کنید.
کلوپ ها و بخشهای حیاط
ساده ترین راه برای معرفی کودک به هاکی این است که به او فرصت دهید در حیاط حیاط - نزدیک خانه یا مدرسه - بازی کند. مزایای این گزینه برای بسیاری از والدین واضح است: پسر در نزدیکی و خارج از منزل است ، سلامتی خود را تقویت می کند ، با دوستانی که می شناسد ارتباط برقرار می کند و دوست می شود. بعلاوه ، او تقریباً به لباسهای مخصوص گران قیمت هاکی احتیاج ندارد ، مگر به اسکیت و چوب با جیب. اما در نگاه اول همه این امتیازات با یک منفی پوشانده می شوند. واقعاً نمی توانید یاد بگیرید که چگونه در زمین حیاط هاکی بازی کنید ، حتی اگر در هر مسابقه با همسایگان پنج گل بزنید. و شرکت در یخبندان جدی حتی در سنین پیش دبستانی بسیار دشوار است.
مشکل مهم دیگر این است که سایت های زیادی از این قبیل در کشور وجود ندارد - برخلاف اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در اوج شکوفایی "طلای پوک". به خصوص دور از مسکو و سایر شهرهای بزرگ با سنت های هاکی عالی. در بعضی از مدارس متوسطه روسیه ، هنوز باشگاه های هاکی وجود دارد که از زمان اتحاد جماهیر شوروی دوباره به آنجا آمده اند ، همچنین در آنها کمی و به نوعی نحوه کنترل چوب آموزش داده می شود. برخی از مزایا و معایب بی شمار این روش در پاراگراف قبل بیان شده است و تقریباً هیچ تفاوتی با آنها ندارد. به جز یک چیز: بدون تحصیل در این مدرسه ، از طرفی که به دادگاه آمده اید ، نمی توانید وارد بخش شوید.
تیم های تربیت بدنی
هنگامی که تیم های هاکی نیمه آماتور تقریباً در هر بنگاه صنعتی وجود داشت ، مطابق با وضعیت خود به عنوان "تیم های فرهنگ بدنی" فراخوانده می شدند و وظیفه خود می دانستند که از تیم های کودکان در سنین مختلف نیز حمایت کنند. علاوه بر این ، سطح دومی بسیار بالا بود به طوری که بسیاری از بچه ها ، که به خصوص در مسابقات All-Union Puck طلایی خود را به خوبی نشان دادند ، بعدا به تیم های حرفه ای تری نقل مکان کردند و حتی به تیم ملی کشور رشد کردند.
به عنوان مثال ، استاد ارجمند ورزش ایلیا بیاکین فعالیت هاکی خود را در منطقه آزاد کارخانه نوری و مکانیکی اورال در Sverdlovsk آغاز کرد ، از آنجا ، در یک سن کاملا بالغ ، به مدرسه تیم استادان Sverdlovsk منتقل شد "اتوماتبیلیست". و بعداً در سال 1988 قهرمان المپیک و سه بار قهرمان مسابقات جهانی شد. امروزه ، در دوران حرفه ای سازی کامل هاکی روی یخ ، چنین انتقالی فوق العاده به نظر می رسد. علاوه بر این ، تقریباً هیچ تیم تربیت بدنی نه تنها در یکاترینبورگ امروز ، بلکه در کشور نیز باقی مانده است.
دیوس
تنها فرصت واقعاً جدی در روسیه برای تبدیل شدن به یک استاد واقعی و روزی رشد در سطح بازیکن در KHL (لیگ هاکی قاره) و تیم ملی کشور ثبت نام در یک مدرسه ورزشی جوانان (مدرسه ورزش جوانان) است. تصادفی نیست که حتی بازیکنان معروف تیم ملی شکست ناپذیر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی ، همان ایلیا بیاکین ، سعی می کنند پسران خود را به این مدارس برسانند ، و آنها را به تنهایی آموزش ندهند. اتفاق اخیر خیلی هم واقعی نیست. در هر صورت ، تاریخچه هاکی جهان هنوز نمونه هایی از تمرین کاملاً مستقل ، خارج از تیم ، برای یک بازیکن کلاس بالا را نمی داند.
بزرگسالان
از نظر تئوری می توان بازی هاکی را شروع کرد ، مثلاً در مسابقات قهرمانی یک شهر کوچک در بزرگسالی. اما در واقع ، این نیز تقریباً از قلمرو خیال است.اولاً ، بدون انجام چنین کاری در دوران کودکی ، دشوار است که بتوان واقعاً بازی کرد ، و فقط با یک کلوپ در زمین دادگاه قدم زد ، همانطور که ستارگان داخلی تجارت نمایش و سیاستمداران این کار را نشان می دهند. ثانیا ، حتی در تیم های آماتور نیز بازیکنان باید مهارت خاصی داشته باشند. و چنین مفهوم کودکانه و جوانی مانند "ضبط" در آنها وجود ندارد.
